modernizm
😉
Orientalizm (z łac. orientalis – „wschodni”) – występująca w kulturze wielu epok literackich Europy (średniowiecza, oświecenia, romantyzmu, modernizmu) fascynacja kulturą Wschodu (Azji).
😉
Parnasizm to najpierw nazwa francuskiej grupy poetyckiej a później prądu literackiego zapoczątkowanego we Francji w okresie fin de siecle (modernizmu) pomiędzy romantyzmem a symbolizmem. Charakteryzuje się dążeniami do doskonałości formy poetyckiej, obiektywizmem oraz nawiązaniem do wzorców klasycznych. Parnasiści propagowali sztukę wolną od ograniczeń formalnych, politycznych i społecznych, a skupiali się na wnętrzu i przeżyciach własnych. Do parnasistów należeli Ch. Baudelaire, P. Verlaine, S. Mallarme, J. M. Heredia a ich ideowym ojcem był Ch. Leconte de Lisie.
😉
Bergsonizm to prąd literacki modernizmu powstały pod wpływem filozofii Henri Bergsona (1859-1941) twórcy intuicjonizmu. Cechował się irracjonalizmem i ważną rolą intuicji w procesie poznani i tworzenia. Wpłynął na powstałą później w literaturze technikę strumienia świadomości.
😉
Nitzscheanizm to termin pochodzący od niemieckiego filozofa Fryderyka Nitzschego (1844-1900), który negował pesymizm życiowy i głosił kult życia w przeciwieństwie do modernistycznego dekadentyzmu. Dzielił ludzi na słabych i rasę panów (nadludzi) zdolnych do kreowania świata i działania poza obrębem wytyczonych praw. Ponadto wychwalał rolę zdrowia i tężyzny fizycznej.
😉
Odmiana dramatu z dominującymi elementami symbolizmu, symboliki, nawiązujący do dramatu romantycznego, elementów metafizycznych, poetyckiego języka, legend, baśni, historii, ludowych podań.
Znak, pojęcie lub układ pojęć użytych dla oznaczenia innego przedmiotu.
Kierunek w sztuce i literaturze w początkach XX wieku, który cechował się ukazywaniem świata poprzez ignorowanie realiów, zapisywanie świata wewnętrznego poza wpływem rozumu.
😉
Secesja ( łac. seccesio ‘odejście’) to styl w sztuce końca XIX wieku charakteryzujący się łączeniem wielkich nie zapełnionych przestrzeni z bogatą ornamentyką. Występował w rzeźbie, malarstwie i architekturze, ale też w sztuce codziennego użytku (dekoracja wnętrz, ubiór). We Francji styl ten nazywał się Art Nouveau, w Niemczech – Jugendstil, w Anglii – Modern Style, a we Włoszech – Stile floreale.
Termin ten pochodzi od niemieckiej lub francuskiej wersji słowa „nowoczesność”. Oznaczał nowatorstwo w sztuce, nazwa wszystkich kierunków, które miały wpływ na literaturę w Młodej Polsce. Prąd umysłowy oznaczający nowe kierunki w sztuce i literaturze niejako w opozycji do pozytywizmu. Wiązały się z postawą buntu artystycznego wobec mieszczańskich wartości. Do łask wrócił idealizm i mistycyzm, a pozytywistyczny optymizm zastąpił pesymizm. Termin używany jako równoznaczny do Młodej Polski.
Zobacz artykuł o epoce modernizmu na kochamjp.pl.
Epoka literacka trwająca w latach 1890-1918. Następująca po pozytywizmie była w opozycji do realizmu. Wytworzyła wiele kierunków w sztuce i literaturze, min. symbolizm, ekspresjonizm czy impresjonizm. Inne nazwy epoki brały się z nazw kierunków, a ogólnie okres ten nazywano modernizmem.
Zobacz artykuł o Młodej Polsce na kochamjp.pl.
